Ik kan bogen op een goed geheugen… dat dacht ik tenminste. Wim begint voor zichzelf wat ongerust te worden als hij ineens een naam van iemand niet meer weet die hij toch goed gekend heeft. Och… meestal komt dat ook weer boven water. ‘Even het goede laatje vinden’, zeg ik dan.
Deze week zag ik ook een aantal oud collega’s en moest toch bij een paar nadenken welke naam er ook al weer bij hoorde. De collega’s waar ik zelf mee van doen had, wist ik tenminste nog. Gelukkig, dacht ik… Tja…
Toch was het me wat deze week. Ik moest mijn maandkaart laten verlengen in het zwembad. De dames bij de receptie kennen ons intussen. Wanneer Wim komt koffie drinken na ons aqua joggen doen ze zorgzaam de deuren voor hem open zodat hij met zijn scootmobiel naar binnen kan. Even contact houden met de groep, hè.
De dame bij de receptie hielp me aan de verlenging en net wilde ik de pincode intoetsen van mijn RABO rekening toen ze spontaan vroeg: ’Hoe is het nu met je man?’
Dacht je dat ik die pincode toen nog kon ophoesten? Ik wist de cijfers wel maar de volgorde niet. Ik was compleet van slag. Dit was me nog nooit gebeurd. Dat was vast vaker voorgekomen want ik kreeg gewoon een dagpasje mee en kon na het aqua joggen wel betalen.
Het duurde tot in het kleedhokje voor ik de pincode weer helder had.
Gistermiddag kwam mijn jonge buurvrouw Anja even aan en ik vertelde mijn geheugenblunder. Ik kan je vertellen dat ik helemaal opknapte toen zij vertelde dat het haar pas bij de Spar in Bargeroosterveld ook was overkomen.
