Een bruine Texelaar met twee witte lammeren samen in het lammerhokje.
‘Je moet hem wel warm houden’, hield dokter Harrie, de veearts, me voor na een zware bevalling van een van onze vroegere Texelaars. Het lam was wonder boven wonder in leven gebleven dankzij de hartmassage en mond op bek beademing van onze vasthoudende dierenarts. We hadden nog niet zo lang schapen en ook nog geen warme lamp. Die nacht hielden moeder ooi en ik met een dikke deken het lam warm. De warme lamp werd ogenblikkelijk aangeschaft en heeft vaak dienst gedaan. Dokter Harrie leerde ons de beginselen van het af lammeren . ‘Je houdt eerst moeder en lam een dag apart in een hokje zodat ze aan elkaar kunnen wennen’, was de tweede les. ’s Avonds om half 10 gingen Wim en ik altijd nog even de stal in om te kijken of alles goed ging met moeders en hun lammeren. Heel tevreden knabbelden de ooien aan het hooi en de kleintjes lagen lekker warm bij elkaar of bij hun moeder.
Daar moest ik vanmorgen aan denken toen ik in paniek naar de stal snelde. Ik had alleen het rammetje bij de moeder en de andere ooien zien lopen. Ik miste het kleine donkere ooitje. Gisteren had ik nog met Rob gemaild over de kou en de nattigheid voor die kleintjes. Maar Rob stelde me toen gerust. Als de lammeren de eerste dag overleven gaat het goed met de Schoonebekers, dit oude oerras. Niks aan doen.
Maar nu wist ik niet hoe gauw ik bij de stal moest komen en wist zeker dat er een dood lam zou liggen. Wat schetst mijn verbazing… en opluchting. De kleine stond net in de benen, keek me nieuwsgierig aan en leek zo levendig als wat. Ik kon het niet laten. Ik pakte de kleine met een vlugge beweging en met het lekker warme lam in mijn armen liep ik 100 meter verderop naar de moeder en de andere ooien. Opgelucht zag ik hoe moeder en kinderen verder liepen en even later doken beide lammeren onder de moeder voor hun volgende portie melk.