In dit oranje t-shirt pakje viel Mark tenminste wel op.
De donderdag staat bij mij in het teken van het aquajoggen… en vooral ook van wat er na komt.
Misschien raad je het al…. Een rondje Kringloop Het Goed. Daar spreek ik af met Susan. Ons rondje begint meestal bij de boeken, daarna richting gordijnen en bedden en al lopend praten we bij. Dan zijn we bij de stoelen aanbeland. We proberen er heel wat uit en zitten ze gemakkelijk dan gaat onze conversatie daar verder. Een dankbaar onderwerp, naast onze jongens, is: onze mannen. Soms staan we na zoveel jaar nog steeds voor een raadsel en samen proberen we die te ontsluieren. We komen een heel eind en ik besluit met een zucht: “Daar kunnen we wel een boek over schrijven”. Op dat moment loopt een jonge man langs ons heen en begint mee te praten. Hij legt z’n ziele-roerselen bloot en zegt, knikkend naar een jong moedertje wat verderop:”Daar kan zij ook over mee praten”. Ze blijkt ook vier “mannen”om haar heen te hebben. De kleinste zet net een uniformpet op, struikelt over z’n wat afgezakte broek en wordt nog net op tijd gegrepen voor hij tegen de grond kwakt. “Ja met dit soort wil het nog prima”, zegt ze. “Die kun je nog een beetje sturen”. Even later passeert ze ons en vraagt:”Ga je hier echt een boek over schrijven”?
Aan tafel in het bijbehorende café gaan we aan de choco, cappuccino en een tosti en bespreken we ons oergevoel dat naar boven kwam toen ik Mark, 2 jaar oud, kwijtraakte in de Hema in Hengelo. De uitrukkende politieauto’s staan me nog scherp voor de geest en de opluchting toen hij een half uur later gewoon bij een mevrouw aan de hand weer de Hema binnenwandelde was groot. Susan was Willem op een zelfde manier kwijtgeraakt. Na lang zoeken bleek hij gewoon met de lift op en neer te gaan. Ondernemende typjes deze twee boys. Ik wens dan ook dit moedertje met haar man en drie zonen heel veel plezier èn sterkte. Maar je zal zien…. het is de tijd van je leven!