In de tijd van mijn verkering met Wim leerde ik ook de buren aan de Dorpsweg kennen. Tegenover moeder Siet en de jongens woonde buurvrouw de Haan. Ik weet niet goed meer of haar man Wolter nog leefde. Maar buurvrouw de Haan was een markante vrouw. Als ik even mijn ogen dichtdoe zie ik haar weer staan aan de overkant, breeduit en iets achterover, handen in de zij.
Wolter en Garregie hadden geiten en volgens hen was geitenmelk het gezondste wat er is. Wie er koffie bij ze dronk kreeg koffie met geitenmelk. En daar moet je van leren houden, denk ik. Moeder Siet bedankte er vaak voor. ‘Heb de koffie net op, buurvrouw’… of zoiets.
Ze vertelde eens aan mijn schoonmoeder over haar probate middel tegen jeuk of eczeem. Als zij daar last van had smeerde ze zich helemaal in met karnemelk waarop buurman Wolter aanvulde: ‘Zoer klikkien, buurvrouw’.
Toen Gerhard was geboren ging Wim het ook even aan haar vertellen:’Wi-j hebt een jonge zoon buurvrouw’, waarop ze meteen even een controle uitvoerde en vroeg: ’Wanneer waren jullie ok al weer etrouwd?’
‘3 meert, buurvrouw, precies 9 maond en een wekke’.
‘Nou van harte gefeliciteerd dan en geluk d’r met’. Bij haar en Wolter zat er minder tijd tussen.
Garregie de Haan is meer dan 100 jaar geworden. Geitenmelk hè…
