“Wat heb jij dan”. Mark kwam regelmatig even tussen de middag z’n hondjes aaien en de krant doornemen. Maar met één oogopslag zag hij die keer meteen dat er iets aan de hand was. Ik liep met een ingevallen bekkie. M’n boven prothese moest die dag veranderd worden. Om half 10 inleveren en om half 4 weer ophalen. Het was ook geen gezicht.
Ik weet nog dat ik vol afschuw naar mama keek wanneer die haar gebit even uithad. En meteen zie ik het weer voor me. Ze was de laatste jaren gewend om even na het eten op de bank te gaan liggen. Op een middag werd ze wakker en haar gebit was weg… gewoon weg….niet te geloven… echt he le maal weg! Tot aan de dag van vandaag weet niemand waar die gebleven is. We hadden een donkerbruin vermoeden dat Sacha de kruising collie/herder er mee was gaan slepen. Wat een consternatie was dat toen. Het komt natuurlijk weer boven omdat mij hetzelfde overkomen is. Even van me af gelegd omdat hij niet goed zat en ’s avonds toen ik de tanden wilde poetsen… ook foetsie. De hele familie die langskwam heeft al helpen zoeken. De stukjes tuin heb ik nog door geharkt want ik dacht net als Sacha vroeger ook meteen aan Storm. Niks. Toen de tandarts het hoorde keek die nergens van op, zal wel eens vaker voorkomen. Voor de paar tanden die er nog zaten had ze geen goed woord over: ’Die tandjes gaan er uit!’ De nieuwe prothese kan ik nu inhouden, praten en drinken, maar eten blijft lastig. Nog steeds soep, shakes, stamppotjes en havermout.
De laatste tijd moest ik vaak aan koningin Wilhelmina denken. Bij de inhuldiging van haar dochter riep ze op een gegeven moment enthousiast: ”Lang leve de Koningin” en als je goed de filmbeelden bekeek klapte haar gebit ook even naar beneden. Zo ging dat indertijd bij mij ook met de boven prothese “… steeds de eerste tien minuten na het poetsen.
Met die prothese kwam het goed. Toch gaat er niets boven je eigen tanden, maar als het toch zover is….. ik ben er straks blij mee…. hoop ik.
Foto: Mark met Sacha, die toen de schuld kreeg…