foto:1964- En ik had intussen Wim ontdekt of was het nou andersom. Wel gemakkelijk vlak naast de school.
Gek is dat toch… wanneer ik onverwacht iemands stem hoor, komen er meteen behalve het beeld ook kreten te voorschijn. Zo belde vanmorgen vriend Ab op. Hij wilde horen hoe het met ons is. Tja… we krijgen allemaal onze kleinigheden of meer mee op onze leeftijd. Daar ontkom je bijna niet aan. Als wij nu in het ziekenhuis komen zullen ze niet zeggen: ‘Hé, wij hebben nog geen dossier van u’.
Toen ik de stem van Ab hoorde kwam meteen het beeld van zijn moeder tevoorschijn die met haar zoon belde. Ab was in die tijd schippersknecht en moeder Sobering berichtte hem dat ze een onderwijzeres in de kost had. Dat was ik dus. En ze voegde er aan toe dat ik vaak een vriendin meebracht. Ab was altijd al geïnteresseerd in vrouwelijk schoon en maakte blijkbaar een opmerking zoals: ’Dan wordt het tied dat ik es op huus an kom’. Hierop zei mevrouw Sobering meteen raak:’Als je d’r maar van afblijft’. Zoiets blijft hangen hè!
Het was een mooie tijd bij haar en haar gezin, ik was er kind aan huis. Ook toen Ab eenmaal weer thuis was hebben we het gezellig gehad. Hij kwam zo spontaan ’s avonds met kroketjes aan, weet ik nog. En met die vriendin, ook collega van mij, Roelie, had hij al gauw vaste verkering en binnen twee jaar waren ze getrouwd. Zo’n band blijft dat snap je….