Een bruiloft was vroeger, zeker op het platteland, een bijzondere gelegenheid. Er werden door de buurt bogen gemaakt met veel dennegroen, bloemen en de papieren roosjes. Ik kan ze nog zo voor je maken van crepepapier. Er werd gezongen en accordeon gespeeld. En vaste prik was de polonaise en het lied van: en de bruidegom die durft zijn bruidje niet te kussen… falderalderiere enz waarop de bruidegom hoog gezeten op een stoel gedragen door de mannen uit de buurt richting bruidje, ook hoog op de stoel, en werd er gekust. Het was soms een hachelijk evenement want de eerste borreltjes waren al genuttigd. Mijn eerste boerenbruiloft was van Dine en Gert Kornegoor in 1951 en werd het feest �s avonds op de deel gehouden en zij werden bij het onderdeel Zij leven hoog samen in een kruiwagen opgetild. Het scheelde dat beiden aan de tengere kant waren. Ik heb er mooie herinneringen aan.
De bruiloften werden door de jaren heen uitgebreider en ook de muziek werd harder mede dankzij die versterkers. Er werd een tijdlang ook veel gedanst en niet alleen de boerenpolka. We hebben er verscheidene meegemaakt in de familie, altijd leuk. Harde muziek? Nee hoor, hardstikke leuk .
Zo hoorde ik pas over een feest zoals die nu weer gegeven kan worden in de na coronatijd. Er werd weer versierd, de hele buurt, familie, vrienden en mede sporters waren aanwezig. Ook een paar oudere buren die bij elkaar waren gaan zitten. Er werd uitbundig gefeest, lawaai tot in de verre omtrek. Er kwam zelfs na 12 uur nog een viskar langs.
Was een mooi feest geweest, hoorde ik later. Maar kon wel wat minder met de muziek. Tja er is weer een nieuwe generatie.
En de drie oudjes, vroeg ik? Nou die hadden er niet veel aan. Ze zijn ook nog alledrie doof en konden elkaar door de harde boem boem muziek niet verstaan.
