foto: De drie nichtjes met Gerkes vriendin Lia in onze nieuwe mantelpakjes uit de kleermakerij van oom Sjoerd Aartsen ter gelegenheid van onze belijdenis.
Vandaag belde mijn nichtje Gerke. Leuk is dat om nog steeds contact te houden met de nichtjes en neven met wie je opgroeide, vooral met degene die in de buurt woonden. En dat waren Gerke en Gerrie. Er waren er meer van onze leeftijd maar die zagen we minder vaak. Met Gerke ging ik samen met Sophietje naar de kuikentjedag zoals ze de kennismakingsdag voor de lagere school noemden. Alledrie begonnen we tegelijk in de eerste klas. Gerke en ik op de school met den Bijbel op het Hoge en Gerrie samen met nichtje Eefje en neef Wim in de Wildenborch op de Prinses Julianaschool. Gerke ging later de verpleging en kinderverzorging in en Gerrie net als ik het onderwijs.
Mijn eerste herinnering aan Gerrie was dat ze bij me kwam spelen op de Haar. Ik denk dat we een beetje wild waren en de melkbus viel zomaar om. De melk van de vier koetjes van opa Bijenhof was weg. Gerrie werd toevallig net weer opgehaald door oom Wim en ik…. moest voor straf in de paardenstal. Alle andere herinneringen aan Gerrie waren vrolijker, want Gerrie was een opgeruimd type. In de tijd dat we allebei op de Kweekschool zaten waren we zelfs echte vriendinnen. Samen deden we belijdenis in de Ned. Hervormde Kerk in Vorden. Gerrie hield van zingen en samen zongen we er wat af, zij altijd een mooie tweede stem. En mijn grootvaders klok is een heel oude klok was onze favoriet.
Ik was een jaar eerder klaar en begon in Hattem mij loopbaan voor de klas. We hadden zelfs afgesproken om straks samen op een flatje te gaan wonen. Het is er niet meer van gekomen. Ik kwam Wim al snel tegen en zij begon haar loopbaan een jaar later in Rouveen. Het verhaal over de ‘Tocht der Tochten’ die ze maakte met haar en mijn moeder heb ik beschreven in mijn eerste boek ‘Uit het leven van een Achterhoekse in Drenthe’.. De mannen, oom Wim en vader Hein waren op jacht gegaan naar hooi in de NO polder maar kwamen met pech langs de weg en de dames waren maar vast gaan lopen vanaf Rouveen richting Zwolle in de hoop dat ze de mannen tegen zouden komen. Dus niet. ( te lezen op weblog 2 van 6-12-2009).
Wim en ik trouwden al snel en Gerrie trouwde later met haar Gerrit en ze gingen in Doornspijk wonen op net zo’n boerderijtje als de Haar eens was. We hebben altijd als drie nichtjes contact gehouden, vooral met de verjaardagen. Zelfs de laatste jaren had ik bijna elke dag een kort mailcontact met Gerrie, zelfs nog tot 14 dagen terug. Ik wist de laatste maanden dat ze ongeneeslijk ziek was. Toch kwam de boodschap van haar overlijden onverwacht. Gerke belde me en samen haalden we herinneringen op aan ons nichtje. We zullen haar missen