Rick.
Nu ik toch in de tijd zit die we in Aalten doorbrachten… We woonden in een buurt met arbeidersgezinnen, heel netjes en proper. Ik waste van armoe elke week de ramen omdat de hele buurt dat deed. Het was de tijd dat de eerste tv’s ook hier verschenen, ook bij ons dus, wel een 2e handsje.
Aan de overkant woonde Grädeke met haar man Jan. Grädeke was een klein kregel wiefke met donker haar en kon praten als Brugman. Ze was gelijk jarig met Wim, ook op 12 januari, en dat vond ze prachtig. Wim was na zijn inwerkperiode bij van Katwijk en het nieuw plaatsen van eiersorteermachines ook ingeschakeld voor het repareren van de machines bij de kippenboeren. Dat vond Wim minder. Vaak was hij ’s avonds en ’s nachts nog op pad. De boer zelf ging op tijd naar bed en daar zat hij dan te werken bij een machine die onder de eierstruif zat want als een machine kapot gaat wil er wel een eitje sneuvelen. Wim gruwde er soms van. Als hij even tegen de machine stootte bewoog al die eierstruif mee. En al mocht hij na afloop een tray eieren meenemen, dit werk was niet wat hij zocht.
Op een keer kwam hij ’s nachts thuis en de volgende dag wenkte Grädeke me voor een kopje koffie, waarschijnlijk uit nieuwsgierigheid. ‘Zooo, oew man was ok late thuus vannacht’, begon ze dan. Ik antwoordde zoiets als:’Ja ’t was wel 1 uur, een latertje’. ‘Nee heur’, zei Grädeke, ‘half 2. Ik kon vannacht niet slaopen en ik zeg tegen Jan: Ikke neet slaopen, ie ok neet slaopen en toen hebbe wi’j efkes een sigaretjen erookt veur et slaopkamerraam en zage wi’j em thuuskommen. Half 2, ik wet et zeker’. Dat was Grädeke, een goed menske maar wel heel nieuwsgierig.
Je snapt dat de reden van verhuizing voornamelijk aan de eierstruif lag. Wim houdt niet van luchtjes en hij vond nieuw werk bij Stork in Hengelo in de Kwaliteitsdienst, helemaal naar zijn zin.
En Grädeke hebben we nog jarenlang een kaart gestuurd met haar verjaardag.