‘Ie mot zeen da’j et onkruud in mei de baas blieft, daor he’j et hele jaor gemak van’, zei vader Hein vroeger. Ik dacht dat dat wel een makkie moest zijn. Op de Boomgaard werd altijd tussen de planten geschoffeld en gespit en zag er altijd strak uit. Ook later aan het Molenblick zag tante Gerritje graag zwarte grond om de planten en struiken. De meningen waren ook verdeeld toen we hier gingen wonen, wat betreft de oppervlakte van het perceel dat met weiland erbij 8600 m2 bedraagt. Terwijl de meesten jubelden over het mooie plekje met z’n verschillende hoekjes waren het de tantes die wel de opmerking maakten over al het werk dat we er mee zouden hebben. Beide groepen mensen hadden gelijk. Het is nog steeds ons paradijsje en ja… het is veel werk als je het strak en netjes wilt houden. De strijd met de onkruiden heb ik allang verloren, ik heb dan ook de betekenis van het woord onkruid wat verlegd. Eigenlijk is onkruid – planten die je niet in je tuin wilt hebben. Ik heb nu het Robertskruid, vergeet-mij-nietjes, wilde viooltjes, wilde Bertram, look zonder look en stinkende gouwe bij de toegestane soort planten gevoegd en niet bij onkruid. Mijn gevecht met het zevenblad duurt nog wel voort. Ik heb er een haat-liefdeverhouding mee. Hij is sterk en krachtig, ik hak hem telkens de kop af, ik graaf hem uit, ik trek lange slierten wortels uit de losse grond, maar kwijt raken doe ik hem niet. Af en toe zie ik weer zo’n klein groen handje boven de grond uit komen. … haneklauw, de bijnaam voor deze plant, vind ik wel passen. Nu heb ik pas gelezen dat het zevenblad in Engeland een geliefde bodembedekker is! ’t Is greujzaam weer, zei de moeder van Agnes van ’t Waorle vroeger als het warm èn vochtig was in de lucht. Ik heb het ook vaak horen zeggen, ‘greujzaam weer’, dat willen boeren graag en ook hier in Drenthe zie je de aardappelvelden ineens in volle bloei staan, we kijken er zelfs op uit.
