Ik dacht dat ik de meeste lekkernijen in Engeland en Schotland intussen wel kende. Zoals wij de Zeeuwse bolussen en babbelaars, de Haagse hopjes, de Vordense zwanenhalzen en de Arnhemse meisjes hebben, kennen ze daar ook hun specialiteiten. We waren al best vaak in Schotland geweest, maar ik snapte die ansichtkaarten met haggis er op niet. Ze werden vaak afgebeeld als een soort stekelvarkens die van de berg af renden en dan met een rare tekst erbij. Tot ik hoorde dat het een streekgerecht is voor de gewone man Het is een schapenmaag gevuld met allerlei slachtafval, zoiets als bij ons de balkenbrij en de hoofdkaas. We hebben het geprobeerd te eten, haggis uit blik dan. Dat was helemaal niks. Tot we eens in het Engelse Lake District op een regenachtige dag gingen lunchen in een chique hotel aan het Ullswater. We hadden er eerder al eens op aanraden van onze vriend Tom Woodgate genoten van een heerlijke shepherd’s pie. Nu werd het iets met haggis erbij. Dat smaakte naar meer. Ook de echte high tea kennen we. Tom’s zus Margaret trakteerde ons er op toen we voor het eerst bij hen op bezoek waren. We hebben zelfs ons 40 jarig huwelijk gevierd met een High Tea, maar dan wel in Oosterhesselen, dichtbij dus. Later namen we vaak een scone bij de thee in zo’n sfeervolle Engelse tearoom.
Toen bracht Susan iets mee waar ik nog nooit van gehoord heb: butteries. Ze was toen een paar dagen in de streek geweest waar ze opgroeide in de buurt van Aberdeen en bracht voor ons de echte butteries mee. Het woord zegt al dat er roomboter in zit, ze smaken ook een beetje als croissants. Even in het broodrooster en dan iets jam er op, dit keer bramengelei ‘het Steegje’. Mmmm! Wat dat voor gelei is? Gewoon van zelfgemaakte gelei van bramen die ik aan de overkant langs het Steegje geplukt had. Een beetje van Schotland en… een beetje van hier. Intussen waag ik me niet meer tussen de braamstruiken. Tja… de leeftijd hè..