Opa en opoe Eggink met Dina (links) op bezoek bij Hanna op Villa Veldkamp in Diepeveen. Rechts de fam. Kerkmeier, ook werkzaam op de villa, waar Hanna veel aan had.
In 1925 schreef opa deze brief aan zijn oudste dochter Hanna die de volgende dag 19 zou worden. De meisjes gingen allemaal al vrij jong naar een rijke familie om in de huishouding een taak te hebben. Hanna was verder ook een uitstekend coupeuse. Vader Johan haalt herinneringen op in dit eerste deel van de brief. Er is altijd een stuk bij waarin hij filosofeert over het leven.
Zondag 6 April 1925
Waarde Hanna
De kinderen zijn allemaal zowat bezig met het briefjes schrijven aan Hanna en nu willen wij u ook even schrijven want je bent dunkt mij niet alle dagen jarig, maar morgen toch wel.
Negentien jaar. Moeder had het er van voormiddag nog over dat het zulk warm weer was geweest toen je geboren zijt. Dat was mij ontschoten, maar ik weet nog wel dat we dien dag aan ’t zogenaamd kuilen zijn geweest. Dat is als je met 2 paarden ploegt, er onder uit de voor met de schop er nog een spit bij uit haalt. Het wordt nu niet meer gedaan en u zal het ook wel niet meer heugen. Daar kwam dan altijd een man of zes uit de buurt bij te pas.
Ik weet dit nog best dat die manslui toen ’s namiddags na het werk nog zoo lang in de keuken zaten te drammen en te zwammen en uw moeder was allang niet goed. Ze verlangde zo dat die mensen nu maar gauw naar huis gingen, maar ze wilde hun dat ook nog niet graag zeggen en dit alles is morgen 19 jaar geleden.
Veel is er wel gebeurd in dien tijd. We hebben woeste grond gekocht, Berend en ik, en na een gepolder van een jaar of 5 – 6 hebben we beiden nu een eigen plaats. Maar ’t is anders toch net of het verleden jaar pas gebeurd is. Dit komt zeggen sommigen omdat wij de herinneringen van het verleden net bewaren als portretten in een album, zodat we eigenlijk het verleden in ons om dragen en net als met een album, kunnen we het verleden bekijken net waar we willen. En dat we niet alle dingen met dezelfde scherpte kunnen onderscheiden komt dan niet omdat het niet aanwezig is maar omdat dat, zoals men het noemt, is verzakt tot onder de drempel van ons dagbewustzijn.
Dit laatste betekent zoveel als het leven, gebonden aan ons stoflichaam, zodat we later als we weer vrij zijn, alle mogelijke dingen uit ons verleden weer even scherp kunnen onderscheiden alsof we het juist meegemaakt hadden. Dus hoe beter we het in dit leven aanleggen hoe genoeglijker en gelukkiger ons begin in de geestelijke wereld zal wezen.
En ik zou wel willen zeggen.. ga uw leven maar zo door, tenminste in veel opzichten…….