Ik ontdekte het gedicht van Ed Hoornik en besef hoe waar dat is.
Op school stonden ze op ’t bord geschreven
het werkwoord hebben en het werkwoord zijn
Hiermee was tijd, was eeuwigheid gegeven
de ene werk’lijkheid, de an’dre schijn.
Hebben is niets. Is oorlog. Is niet leven.
Is van de wereld en zijn goden zijn.
Zijn is boven die dingen uit geheven,
vervuld worden van goddelijke pijn.
Hebben is hard. Is lichaam. Is twee borsten.
Is naar de aarde hongeren en dorsten.
Is enkel zinnen. Enkel botte plicht.
Zijn is de ziel, is luisteren, is wijken,
is kind worden en naar de sterren kijken,
en daarheen langzaam worden opgelicht.