foto: begin september bij ons eerste bezoek aan het Isala in Meppel.
Je wilt niet weten wat er allemaal door je heen gaat als je verder moet met deze tegenslag. Ondanks alle lieve mensen om je heen is het toch iets waar je zelf mee in het reine moet komen.
En als je dan zoals ik door even niet uitkijken over het wiel van de grasmaaier in de schuur struikel, ben je weer even terug bij af. Mijn gekneusde arm die langzaam opkrabbelde heeft weer een tik gehad en de mand met kerstspullen waar ik indook heeft nu wat minder kerstballen om op te hangen. Maar er zijn er nog genoeg want ons kerstboompje is dit jaar van een mini formaat.
Naast alle hectiek die onze situatie met zich meebrengt moet je toch proberen nuchter te blijven. Wanneer er een mogelijkheid is om Wim hier thuis te krijgen tot er duidelijkheid is over zijn toekomst en de verdere stappen die er ondernomen moeten worden, moeten we kijken wat er dan moet gebeuren.
Punt 1:Eerst vanmiddag overleg in het Isala over de mogelijkheden op dit moment.
Punt 2: bed van Ben naar beneden en de bank weg. In Wims situatie is zo’n beweegbaar bed toch beter.
Punt 3: naar de Icare uitleen om een looprek en een po stoel, want als hij zijn linkerbeen maar voor 10 % mag belasten is de afstand naar het toilet iets teveel van het goede.
Punt 4: de rolstoel hebben we al voor vervoer vanaf de auto naar binnen.
Punt 5: overleg medicijnen. De specialisten zijn positief over het naar huis gaan, maar dan moet het wel kunnen. Hij krijgt nu behoorlijk zware medicatie en aangepast eten met veel proteïnen
Punt 6 en dat zou ook punt 1 kunnen zijn: buurt mobiliseren, maar ik weet dat zij er al klaar voor zijn. Geweldig!