Het was een beetje of de tijd had stil gestaan. Tim en Daan zijn een dagje bij ons. Hun ouders, onze buren Alle en Anja, hebben een begrafenis. Ze zijn al aan ons gewend omdat we al vaker een uurtje voor oppas gespeeld hebben, maar dit keer wordt dat iets langer. Het eerste wat Tim doet is de kist met speelgoed die we nog steeds hebben, naar de kamer te slepen. Daan kent het ook al en sleept een beetje mee. En dan begint de bouw van het treinencomplex van 40 jaar geleden, de trein die Gerhard kreeg toen zijn amandelen geknipt waren op 4 jarige leeftijd. Er zijn maar 4 wagonnetjes over, geen locomotiefje meer en we binden die wagentjes maar met een draadje aan elkaar vast. Ach wat spelen die twee er mooi mee. Ze willen wel een pakje drinken, biscuitjes, maar een boterham met hagelslag of leverworst… nee het ziet er blijkbaar anders uit dan thuis. Het zit er niet in met die twee. Tim wil wel een mandarijn, maar Daan niet, ook geen appel. Die wil wel een ‘naan’, maar laat ik nu net geen banaan meer hebben. Ach.. in één dag zullen ze niet verhongeren.
Dan is de grote puzzel aan de beurt en samen wordt de grote vloerpuzzel met de letters van het alfabet in elkaar gezet. Ze zijn er trots op.
Met z’n drieën zitten we nog een poosje in de grote stoel naar Kabouter Plop te kijken. Als we dan de pony’s gevoerd hebben is het tijd om op te ruimen en net als de grote kist vol is piept de deur open en zijn Alle en Anja er weer. “Frank wil ook graag bij jullie komen”, zegt Anja als ze weer op huis aan gaan. Frank was vandaag na schooltijd met een vriendje mee, maar komt hier ook graag.
Er zit wel een hele tijd tussen, maar even……heel eventjes was het weer net als vroeger.
