Het was een beetje of de tijd had stil gestaan.
Tim en Daan waren een dagje bij ons. Hun ouders, onze buren Alle en Anja, hadden een begrafenis. Ze waren al aan ons gewend omdat we al vaker een uurtje voor oppas gespeeld hebben, maar die keer werd dat iets langer. Het eerste wat Tim deed is de kist met speelgoed die we nog steeds hadden, naar de kamer te slepen. Daan kende het ook al en sleepte een beetje mee. En dan begon de bouw van het treinencomplex van 40 jaar geleden, de trein die Gerhard kreeg toen zijn amandelen geknipt waren op 4 jarige leeftijd. Er zijn maar 4 wagonnetjes over, geen locomotiefje meer en we bonden die wagentjes maar met een draadje aan elkaar vast. Ach wat speelden die twee er mooi mee. Ze wilden ook wel een pakje drinken, biscuitjes, maar een boterham met hagelslag of leverworst… nee het zag er blijkbaar anders uit dan thuis. Het zat er niet in met die twee. Tim wilde wel een mandarijn, maar Daan niet, ook geen appel. Die wilde wel een ‘naan’, maar laat ik nu net geen banaan meer hebben. Ach.. in één dag zullen ze niet verhongeren.
Toen was de grote puzzel aan de beurt en samen werd de grote vloerpuzzel met de letters van het alfabet in elkaar gezet. Ze waren er trots op.
Met z’n drieën zaten we nog een poosje in de grote stoel naar Kabouter Plop te kijken. Toen we dan de pony’s gevoerd hadden was het tijd om op te ruimen en net toen de grote kist vol was piept de deur open en zijn Alle en Anja er weer. “Frank wil ook graag bij jullie komen”, zei Anja als ze weer op huis aan gaan. Frank was vandaag na schooltijd met een vriendje mee, maar komt hier ook graag.
Er zit wel een hele tijd tussen, maar even……heel eventjes was het weer net als vroeger.