Op 1 juli 2013 schreef ik over het afscheid van onze tante Heintje, Johanna Hendrika Jansen- Eggink, 103 jaar oud. Een voltooid leven. Het hoort eigenlijk wel bij deze serie foto’s uit haar leven.
De afscheidsdienst was in de haar vertrouwde kerk in Gorssel en ze werd begraven in Rheden bij haar eerste man Jacobus van Middelkoop.
Ik ken haar niet anders als opgeruimd, altijd positief. ‘We hebben van haar genoten’, stond ook onder aan de rouwbrief.
Bijzonder was ook de kaart die de kinderen hadden gekozen. Er werd al bedacht wat toch de betekenis kon zijn, vertelde haar jongste zoon Gerrit. De drie bomen, weerspiegeld in het water,- de drie mannen die zo belangrijk in haar leven waren enz.? Zover ging Gerrit niet. Dit is een mooie ets van Escher en tante Heintje hield van het uitzicht op de vijver waarin grote karpers zwommen en de witte kon ze het best onderscheiden.
Hij haalde zijn zus Nel aan als de koningin van de mantelzorg. Alle kinderen bekommerden zich om hun moeder maar Nel was degene die er heel vaak was.
Soms zag tante Heintje meer dan een ander. Zo zag ze een tijdlang haar tweede man Gerrit op het bankje bij de vijver zitten, met hoed en al. Hij was ook al overleden toen. Ze wist wel dat hij het niet kon zijn, maar toch zag ze hem. Net als de twee kindertjes in haar kamer. Je zou zeggen dat ze iets van haar vader mee had gekregen, die zag ook meer dan de gewone man. Gerrit vertelde ook dat ‘toevallig’ een paar weken geleden ze haar levensverhaal had verteld aan iemand die het in de krant van de Zorg wilde plaatsen. Dat las hij nu voor, zoals zijn moeder het had verteld, heel mooi. Zo vertelde ze dat ze vroeger een keer per jaar naar de familie op ’t Piepenbelt in Eefde gingen met de kleedwagen. De meisjes met mooie witte schortjes die eenmaal aangekomen snel verruild werden voor een gekleurd exemplaar. Hier kon ze al goed opschieten met neef Jan. Hij zou haar derde partner worden en de laatste 10 jaar van zijn leven brachten ze samen door. Maar ook haar leven met Koos was bijzonder. Ik ken heel wat foto’s met de hele rits kinderen op een rij. Ze vertelde me eens dat ze gewoon bij haar kwamen om te vragen of ze een foto van haar gezin mochten maken. Dat is weer een voordeel. Ook schoondochter Lida gaf heel ontroerend weer wat moeder Heintje voor haar had betekend. Het was een aaneenschakeling van liefdevolle herinneringen. Ik weet nog dat ikzelf, net in de drie kleine kinderen, aan haar vroeg of ze het niet vreselijk druk had gevonden met tien. ‘Ach’, zo zei ze, ‘ik heb ze niet allemaol tegeliek gekrege’. En… ze had haar oudste Josien, die net als vroeger tante Hanna, vroeg van school gehaald werd om bij te springen in zo’n groot gezin. De geschiedenis herhaalde zich… Maar liefde was toch het belangrijkste gereedschap in haar gezin net als dat vroeger bij haar ouders was.
Gerrit besloot zelf zijn verhaal met zijn blik op de vijver met de dikke karpers, maar de witte vis… zag hij niet meer.
See you, tante Heintje…
That day, the first of July 2013 we attended the service and the funeral of tante Heintje, 103 years old, a completed life, always positive. A full church with all her children and grandchildren, family and friends. Youngest son Gerrit told about her life, he called his sister Nel as the Queen of Carer, while she was able to take a lot of care for her mother, but all of them loved their mother very much. Also daughter in law Lida,who is married with Koos, told about her life with mother Heintje.
Sometimes Heintje could see special things. So after her second husband died, she saw him, while she was looking out of her window, sitting at the pond outside the elderly home, not once but very often. She knew it was not possible but she just saw him, just as she saw the two little children in her room sometimes. Something like her father who was able to see more than others.
Heintje enjoyed life at every moment, just day by day. She loved the sight out of her window to the pond with the big fishes, especially that white one she could see.
Gerrit told also about the woman who just came to write about tante Heintjes life, only a few weeks ago, and he read it for us like his mother had told her. All about her life at the Boskamp, about her life with Koos in De Steeg and all her 10 children. How Josien was a great help for her when she left school just as tante Hanna had to do when the care for all the 10 from the Boskamp took too much from opoe. History repeats. But also love was the most important gift that used to be in her house like it was at the Boskamp where she was born.
Gerrit ended his story by telling about his last sight out of the window from tante Heintje’s room and saw all the big fishes, but no white one any more.