Hendrik met een paar van zijn dames, vandaag in de ren i.v.m. het zaaien van de boer op het land voor ons. Morgen zijn ze weer vrij.
‘Wat een mooie haan heb je daar! Is dat…? ’We zitten aan de koffie met zicht op de wei met schapen en lammeren. Rob heeft de schapen net omgeweid en kijkt nu vol bewondering naar onze zwart witte Exequer Leghorn haan, die door de struiken loopt te paraderen en te krabben. Het houdt de grond aardig los.
‘En zijn dat die hennetjes van mij van vorig jaar? Wat zijn die mooi geworden.’ Vier van de vijf hebben zich bij Hendrik gevoegd. Hun veren glanzen in de zon. Vrijere uitloop dan hier zul je niet gauw vinden en we worden elke dag beloond met vijf eitjes.
Nee, het is niet meer de haan die we ooit van hem kregen samen met een stel hennetjes. Die zijn door de jaren heen allemaal verdwenen, de buizerd, steenmarter, vos of gewoon door ouderdom. Toch had buurvrouw Anja een aantal eieren van deze kippen in de broedmachine uitgebroed en daar is deze haan nog een nakomeling van.
‘Als je d’r flauw van bent wil ik hem wel hebben’, voegt Rob er aan toe. ‘Als fokmateriaal voor een volgend seizoen.’
‘Hoezo flauw ervan?’
‘Nou deze hanen kunnen ook pittig zijn’.
Tot nu toe is dit een haan waar je mee kunt praten. Ik heb hem vanaf het begin gezegd dat hij mag blijven maar bij de eerste de beste aanval is het gebeurd met Hendrik en gaat hij naar buurman Jans. Nu heb ik dus een tweede keus voor hem als het nodig mocht zijn.
Ik denk dat Hendrik zelf dan voor optie 2 zou gaan. Wat zeg ik? Ik weet het wel zeker…