In de vensterbank r.: Bertus op de Kameel. Elke zondag bij de koffie na de kerkdienst ging ze een rondje maken langs de tafels met dit schilderijtje, eens haar vaderdagcadeautje voor Bertus.
A slip of the tongue is zoiets wanneer je je mond voorbij praat. Is mij vast ook al wel eens gebeurd. Maar een slip of the pen overkomt mij regelmatig. Je hebt het niet eens door totdat je je brief of stukje nog eens overleest. Of wanneer je lezer je er over inlicht.
Zo schreef ik laatst de info voor de flyer voor de expositie van Greet van Engelenburg. Ze had net met verve zitten vertellen over haar Bertus op de kameel, een schilderij dat ze maakte n.a.v. een vakantie. Ik presteerde het om in het stukje zelf het over Herman te hebben en bij de onderschriften wel Bertus op de Kameel te benoemen. Ik had het niet door tot Fenna even terugmailde. Toen zag ik het pas.
Gisteren schreef ik over de gedichtenmiddag met Jan de Korte over de bioloog en dichter Leo Vroman. Laat ik nou wel drie keer in het stuk het over Leo Vreman hebben. Ik zag het zelf pas nadat ik het twee keer had over gelezen. Intussen had ik het al wel naar mijn medeleden van V en T gestuurd. Alleen Annie merkte het op. Ik had het intussen al veranderd. De naam Vroman had ik niet eerder gehoord, maar Vreeman is een bekende naam in mijn geboortedorp. Dat zal het zijn. Is het nou een slip of the pen of een slip of my brain?