Er ligt hier een dik pak met brieven , vertalingen in het Engels, van Herman. Hij schreef ze vanaf januari 1925 tot 1930 vanuit Amerika naar huis. De originele brieven waren door tante Jantje zorgvuldig bewaard en weer meegegeven toen Herman ergens in de 90er jaren een bezoek aan Nederland bracht. Hij heeft ze zo goed mogelijk vertaald. Zijn kinderen hadden wel gezegd dat hij er niks aan mocht veranderen, zo origineel mogelijk te laten. Het was heel bijzonder om ze te lezen. Ik kon er niet mee ophouden. Berdena heeft al gezegd dat ik wel afdrukken mocht maken van bijzondere bladzijden.
Herman heeft oorspronkelijk gedacht dat vader en de rest van de familie hem zou volgen en heeft allerlei adviezen gegeven. Ook heeft hij gedacht of gehoopt dat Jan misschien zou volgen. Die was pas 8 of 9 jaar toen hij ging. Bram was toen pas 4. Ik kan niet anders zeggen dan dat er een behoorlijk drukke briefwisseling moet zijn geweest. Vooral Hanna en opa en opoe waren erg trouw.
Er vielen me wat bijzondere dingen op:
– Onze vader Hendrik Jan werkte blijkbaar in die tijd als timmerman bij de fa Platerink. Herman vond uit dat een timmerman in de US niet zoveel verdiende.
– Hij vond de spelling van Dika en Hendrik Jan aardig minder dan die van Hanna en hemzelf. Hij weet dat aan de lessen van meester Dirksen, want hij en Hanna hadden meester Offringa gehad. Waar of niet waar?
– Hij kende de familie van Heuvelen al vanuit Volga waar hij als knecht begon, hij was bevriend met de broers.
– Pas later volgde hij hen naar Iowa en schreef Nettie zijn eerste brief. Ze was toen 17 en hield de boot wat af.
– Pas nadat hij terug was uit Nederland na zijn eerste bezoek begon het wat te worden.
– Zelfs voor zijn zussen begon hij uit te kijken, vooral voor hij plannen kreeg met Nettie. Hij had gedacht dat ze daar uit werken konden gaan en tevens zijn huishouding konden doen. Werk genoeg. Nooit wat geworden.
– Nettie kon op haar 17e al met vier paarden werken op het land, maar was niet haar ideaal.
– Je had geen rijbewijs nodig om te rijden. Nettie moest haar zussen eens uit school halen, kwam ze halverwege al tegen, probeerde te keren op een modderweg, maar kwam in de sloot terecht waar ze weer met een andere auto uit getrokken moest worden. Hier is ze lang mee geplaagd.
– Het duurde even voor Herman met het Engels overweg kon. Hij werkte eerst bij Nederlanders. Na een jaar kon hij het Engels redelijk verstaan.
– Hij is meteen begonnen om zijn papieren in orde te krijgen om Amerikaans staatsburger te worden. Hij wilde niet zijn lange voornaam Hermanus Hendrikus houden. Dat was niet uit te spreken daar. Het moest enkel Herman zijn.
– Hij deed altijd ook de groeten aan Gerrit Dinkelman en Johan Braakhekke. Ik begreep dat hij ook met hem brieven schreef.
– Wanneer hij zijn zussen en broers benoemde was daar ook een Mina bij. Ik snapte er niks van. Ik overlegde met Berdena en ineens ging ons een lichtje op. Het moet Mies (Wilhelmina) geweest zijn, die was ook nog maar een jaar of 6, 7 toen hij vertrok. Ik vind ook Mies veel beter bij haar passen, niet dan?
– Hij heeft bij zijn bezoek aan thuis in 1929 ook Omoe voor het laatst gezien. Die overleed een paar maanden later. Ze was zeer geliefd. Heintje en Hanna schreven over haar begrafenis, wat hij zeer waardeerde.
– Herman volgde het wel en wee van al zijn zussen en broers en gaf vanuit de verte adviezen.
Al met al bijzonder om dit te kunnen lezen.
