Mèt Laska in Badenhard.
Aan de Marnixstraat hadden we een tuin. En hoe we er aan kwamen weet ik niet meer, maar we kregen twee konijnen…twee mannetjes werd ons verteld.
Alleen kreeg één van die "mannetjes" op een heel koude nieuwjaarsnacht met -10 een nest met naar later bleek 10 jonge konijntjes. De hele buurt werd enthousiast. Na verloop van tijd mochten ze af en toe op de keukentafel om mee te spelen. We hebben later nogal moeten leuren voor we ze weer kwijt waren.
Vader konijn hing op een gegeven moment aan m’n hand…hij beet. Dat betekende zijn einde. Buurman Hazelaar werd daarvoor benaderd. Moeder konijn hebben we nog lang gehad: Juliaantje…omdat ze een oranje gloed op haar vacht had.
Toen kleine Laska kwam was het geluk van onze jongens … en mij… compleet. Het was een kruising tussen een schotse collie en iets van een terrier en nog wat onbekends. Het was een echte speelhond..die hond mocht altijd meedoen. Na schooltijd werd ze steevast opgehaald om in de schooltuin verstoppertje of buskruitje te doen:"Mag Laska ook buiten spelen?" Soms waren ze wel met z’n tienen. Ze sloegen de bal vreselijk ver over de school weg… Laska haalde die snel op en legde die netjes weer op z’n plek. Intussen hadden ze zich vlug allemaal verstopt…. In een boom, achter een heg, in het fietsenhok of zelfs erop!
Telkens wanneer ze één van de kinderen uit de buurt gevonden had, blafte ze heel vrolijk…zo van: je bent er bij!
Het was toch blijkbaar geen schoonheid in ieders oog. Toen Anneke Laska voor het eerst zag zei ze :’t Liekt wel een rotte".