De Mariakerk in Uithuizermeeden
Eindelijk heb ik het kerkje van Oldenzijl in het echt gezien. Een paar jaar geleden stond er zo’n mooie foto van dat kerkje in het winterse Groninger landschap in het Dagblad van het Noorden. Dat sprak me zo aan dat ik het geschilderd heb. Maar ik had het nooit zelf gezien. En dat kan niet…toch? Ik vroeg me steeds af of ik de sfeer goed getroffen heb. Nou de sfeer van het verstilde Groningerland klopte, alleen het jaargetijde niet. Toen Siebrand Knol, waarvoor we vandaag gekomen waren, het schilderij indertijd zag, had hij het over een school die te zien zou moeten zijn. Maar op de foto die ik gebruikte, zat hij precies achter de kerk, ontdekte ik nu. Koster Klinkhamer haalde zelfs de sleutel om ons de binnenkant te laten zien. Het is een heel oud romaans kerkje, waar kunstschilder Helmantel pas nog heeft zitten schilderen. De koster had opgemerkt dat de muren nodig bijgewerkt en geschilderd moesten worden, maar Helmantel vond dit veel interessanter om te schilderen.
Degene dit Nicolaaskerkje hebben laten bouwen liggen er in begraven.
Kort er voor hebben we, na een bijzondere en indrukwekkende afscheidsdienst in de Mariakerk in Uithuizermeeden , Siebrand Knol begraven. Afgeladen vol was het. Iedereen moest wat inschuiven en er werd met stoelen gesleept. Corrie vertelde over het leven van pa Siebrand. Heel knap. Kleinzoon Sieko had een lief gedichtje en ook Gerko—ja die—deed een dankwoord. De mevrouw die de dienst leidde deed dat heel mooi. Siebrand was niet iemand die over zijn geloof sprak, maar hij had gezegd:”Ik ben een herder over mijn schapen, maar de Heer is mìjn Herder”. De bloemenzee sprak voor zich, maar ik vond het kleine veldboeketje aandoenlijk en ook de klompen van Siebrand waarvan met bloemen en een schaapje een heel toepasselijk bloemstuk gemaakt was. Ik weet het niet, maar ik denk dat Corrie dat gemaakt heeft
Uit het hele land kwamen de mensen. We hebben heel goede herinneringen aan hem, een bijzonder en ik zou willen zeggen aimabel mens, maar dat woord klinkt te deftig. Hij hield van z’n schapen, z’n Friese paarden, de natuur, maar vooral van zijn gezin. Toen hij vorige zomer Toska kwam halen met Jannie, Corrie en Nienke moest hij natuurlijk ook onze lammeren zien. We hadden in het voorjaar ook bij hen een stel fleslammeren opgehaald. Hij zag gelijk dat Beertje longontsteking had. Die hebben we toen meteen ingeënt. Ook had hij een paar oormerken meegenomen voor de twee lammeren die ze nog niet in hadden.
Met Jannie hebben we afgesproken om deze zomer een dag of wat de caravan bij de boerderij te zetten. We willen in elk geval contact houden. En het Groningerland in de zomer is prachtig!