Zomaar een dagje uit, daar waren we wel aan toe. We gingen richting Groningen om onze vriendin Jannie in Uithuizen op te zoeken. Onze vriendschap dateert uit de tijd dat we pups hadden en zij en Siebrand hierheen kwamen om er eentje uit te zoeken. De laatste keer was het een uit het nestje van Scott en Tessa. Toska bleek geen succes als schapendrijver en ging uiteindelijk als Josca naar Ben en Diny waar ze een hele goede tijd had. Ze was de vaste kameraad van Ben op zijn vele wandelingen. De vriendschap met de familie bleef ook na het overlijden van Siebrand. Vorig jaar troffen we ze op de Dag van het Schaap in Ermelo en spraken af om binnenkort verder bij te praten. Er is intussen veel gebeurd. Mark is er bij ons niet meer en daar aan het wad is een kleinzoon geboren, een kleine Siebrand. Een vrolijk jongetje, volgens tante Nienke. Zij kwam ook even gezellig bij oma omdat op school veel lessen uitgevallen waren. Het was goed om elkaar weer te zien. Jannie verwende ons met soep en broodjes en toen we verder gingen spraken we af dat ze deze zomer onze kant op komen. O, ja… ze wilde graag mijn boek en natuurlijk had ik er eentje bij me. Ik zei nog: ‘Kijk maar eens onder het hoofdstukje Taal’, daar heb ik het over hun mooie Gronings dat ze als gezin onder elkaar spreken.
Nu we toch in Groningen waren wilde ik toch Galerie Het Raadhuis in Eenrum bezoeken waar ik hoopte op veel koeienschilderijen en schilderijen van het Groninger land van Theo Onnes. We werden heel vriendelijk ontvangen en behalve de schilderijen bewonderden we bronzen beelden en beelden van een roestig metaal. Wim keek even wat nauwkeuriger hoe al die kleine stukjes staal aan elkaar zaten. ‘Gepuntlast’, sprak hij met kennis van zaken. Het Groningse Hogeland is even iets anders dan de rest van Nederland, heel wijds Jammer dat het koolzaad uitgebloeid was. Het laatste stuk van de weg naar huis nam Wim een omweg via Exloo, Valthe en Weerdinge en stopte als vanzelf bij het bekende cafetaria op het kruispunt. Nee we hoefden niet meer te koken thuis…
