In 2005 tijdens onze trip in Canada had ik het nog. Hier brei ik van die leuke gekleurde meisjessokken. Henry houdt het bij z’n boek!
Toch gebeurde er iets raars. Er ontstond, nadat ik gestopt was met lesgeven, een bepaald soort drang om…. lach niet….. te gaan breien. Niet gewoon een mooie trui of zo, maar sokken… dikke sokken, dunne sokken, grote sokken en babysokjes, Ajaxsokken en slaapsokken. Gewoon ’s avonds bij de tv of overdag… maakte niets uit…en de boer die breide door…. Ik ontdekte prachtige sokkenwol waarbij vanzelf mooie in gebreide kleurtjes ontstonden. Ik heb niet geteld hoeveel paar het waren, maar het was dichter bij de 30 dan bij de 25 paar. Voor Wim en mezelf natuurlijk, Robin en Eva, Niesje, de jongens, Judith en Jennifer, Ben en Diny en meer. Zelfs voor Jan Scheve die de belasting nog altijd invult voor Rick. Op zijn verzoek werden het sokken met een extra lange boord.
Ik nam de breipennen zelfs mee toen we in 2005 op het vliegtuig naar Canada stapten, want behalve de sokken voor de hele gezin van Fred en Gera wilde ik me daar met die breipennen nog meer nuttig maken. Die pennen werden gesignaleerd op het vliegveld van Schiphol, Chicago èn Calgary, maar mochten mee. Maar mijn kleine schaartje zonder scherpe punten niet… afgepakt.
En toen… na ongeveer 1,5 jaar was die drang ineens over. Af en toe vraagt Niesje nog eens of ik al weer sokken brei, maar ik moet haar teleurstellen. Het is over…. gewoon helemaal over.