Dina’s gedicht over het lange end heeft op 4 april 1938 de krant gehaald, na het fatale ongeval op weg samen met Hendrik Jan naar haar nieuwe dienstje in Hilversum.
“T LANGE END”
– de weg van Vorden naar den Wildenborch-
Het lange end kent vele menschen
En vele mensen kent dat end,
Waar enkel boom en dennen groeien
Met slechts een enkele bank bekend.
Dat end is velen lief geworden,
Zoo denk ik vaak en is ’t zo niet?
Hoeveel zou zij daar niet bewaren
Van alles, wat ze zag en ziet?
Maar plotseling is het end gebroken
Een huis verscheen uit ’t zand
En voordat men ’t zich in kon denken,
Stond er een huis in ’t dennenland.
Wel mogen wij daar niets van zeggen,
Een elk moet wonen toch,
En daar reeds overal gebouwd werd
Was “’t lange end” er nog.
Ik wilde dit alleen maar zeggen,
En raad geven wou ik enkel maar:
‘k Zag boven aan het huis een ledig plekje
Met de naam schijnt men niet klaar.
Wat zou zo’n huis dan ’t beste sieren?
Zou het deze naam niet zijn:
Als “ ’t lange end daarin gebeiteld,
Of mocht geschreven zijn.
Wanneer dan daar in later jaren
Alles bebouwd zou zijn
En huis na huis daar op mocht rijzen
En de stilte verre zijn.
Dan zou een elk die naar dit huis keek
En “t Lange End” daar las,
Weer denken aan dat end van vroeger
Dat vol stilte en geheimen was……
Da. E.
The road fom Vorden to the Wildenborch, perhaps you remember, has a part which was long and quiet in the middle of woodland. When they were building a farm Dina made this poem to remember us how beautiful and full of mysteries that place was and gave that idea for the special name of that farm.
And so the farm is called : het lange end…that long way./b]