Het was de dag waar ik zo tegenop had gezien: mijn verjaardag. De eerste verjaardag zonder Mark. We hadden het wel over hem en zo was hij er voor mij toch bij. Deze dag bleek een dag die gevierd kon worden. Daar hebben heel wat mensen aan bijgedragen. Zoveel dat ik er een beetje stil van word aan het eind van de dag. De kaarten waren al binnen. Er was er zelfs eentje bij waar geen afzender op stond maar wel de opdracht om die niet voor de 26e open te maken. Het was een bekend handschrift, maar kon het zo gauw niet thuisbrengen. Ik hield het vol tot kwart voor 12 gisteravond. Het bleek een hele mooie felicitatie van Henriette, een lieve vriendin, zo mag ik haar intussen wel noemen. Omschakelen, best moeilijk, schreef ze, maar vier je verjaardag! Het mag!
En dat deden we vandaag. Door alle bezoekjes, telefoontjes en mailtjes. Het was waardevol. Zo vol betekenis. De cadeautjes, groot en klein, de mooie tekeningen van de buurjongens. Allemaal prachtig. De kraanvogels van Judith hadden een bijzondere betekenis. Het refereerde aan alle kraanvogels die gevouwen waren ter herdenking aan de slachtoffers van de vliegtuigramp. Judith had ze leren vouwen en maakte er een mooie gelukshanger van. De kraanvogel als een symbool voor een lang leven, vrede en gerechtigheid. Een boodschapper van wijsheid.
Ze wilde de techniek wel doorgeven. En zo zaten er vier dames kraanvogeltjes te vouwen om zo ook dit symbool mee naar huis te kunnen nemen: Judith, Tonny, Diny en Dirkje.
De dag eindigde met een telefoontje met felicitaties van Robin die voor een paar dagen in Ierland zit. Zo werd deze dag toch een dag om het leven te vieren. Dank jullie wel allemaal.
