‘Het opent je hart’, zo noemde Jan de Korte het afgelopen zondag toen hij vertelde over zijn wandelingetje in de buurt met zijn kleindochtertje. Een van de buren zag hem met de kleine en begon meteen te stralen en zwaaide naar het kind. Die zwaaide terug. Zo werkt het als je kunt genieten van soms eenvoudige kleine dingen. Ik moest meteen aan het oudere Indonesische echtpaar denken op het feestje toen vriend en collega Jack zijn 60e verjaardag vierde. Het was een multicultureel gebeuren met lekker eten, een eigen band en veel vriendelijke mensen.
Dit echtpaar kwam bij ons zitten, zo zaten ze meteen dicht bij de dansvloer. Ze vertelden over hun jeugd in Indonesië, het Jappenkamp en hun leven hier in Nederland. Ze waren bewust nooit meer terug gegaan. Na de lekkernijen door de dames van de band in elkaar gedraaid begon de muziek te spelen. Ogenblikkelijk kwamen ze in de benen en hup de dansvloer op.
Dat dansen gebeurde met zo’n overgave zoals ik nog niet vaak gezien heb, met sierlijke handbewegingen en pirouettes. De man straalde helemaal. Toen ze dan even later terugkwamen zei ik dat ik ze zo mooi vond dansen. Hij straalde opnieuw en zei: “O, wij houden zo van dansen….het opent je hart”. Dat vond ik zo mooi gezegd.
Zo zou iedereen moeten leven. Dingen doen die je energie geven, die je hart openen.
Ik heb het met de dieren, soms alleen het kijken naar ze. Of ..praat ik met ze… schilder ze of…inderdaad …schrijf over ze. En natuurlijk net als de buurvrouw van Jan, ook met kinderen.
We zijn nu met voorbereidingen bezig om naar een andere woonplek om te kijken en al hebben we geen haast, het moet wel iets hebben van: het opent je hart. Maar dat is niet zo eenvoudig na bijna 30 jaar op onze plek aan het Schoolpad. Verstand en hart moeten het samen oplossen. Voorlopig genieten we hier nog van het komende voorjaar. De bolletjes schieten overal uit de grond
Foto: Bonnie