Een plaatje van lang geleden op de gracht bij de Wildenborch.
Lang voordat de familie Staring in het bezit kwam van kasteel de Wildenborch, was het een geduchte roofridderburcht waarvan al in 1372 melding werd gemaakt. Sweder Rodebaert van Wisch was toen de eigenaar en kon zich na zijn rooftochten veilig wanen temidden van de moerassen rondom het kasteel. Na de zoveelste rooftocht namen de Deventernaren het niet meer.
Er is een aardige anecdote over deze belegering van de Wildenborch in 1490 door de Deventernaren: "Het varken van Den Wildenborch".
Rond het kasteel zitten honderden soldaten uit Deventer zich verschrikkelijk te vervelen. Het lukt ze maar niet om het kasteel in te nemen. Nu proberen ze een nieuwe strategie; belegeren en uithongeren. De soldaten wachten al weken op overgave, maar kasteelheer Johan Wisch geeft niet op. Het lijkt wel of er op het kasteel eten in overvloed is. Elke dag immers horen de soldaten een varken krijsen. En als de varkens nog niet zijn geslacht, dan moet er wel genoeg eten zijn. Toch?
In het belegerde kasteel echter is iedereen op rantsoen. Vlees is er allang niet meer, want alle dieren zijn al in de hongerige magen verdwenen. Op dat ene varken na. Dat wordt gespaard om, al krijsend, de soldaten voor de gek te houden. En het werkt! Omdat de soldaten denken dat de voedselvoorraad onuitputtelijk is, besluiten zij het beleg op te breken. Zo bleef het kasteel overeind en werd het varken de held van Den Wildenborch.
Bron: klik op de titel