Voor Eva en Robin en alle andere “kinderen”.
“Land in zicht”, roept de matroos vanuit het kraaiennest boven in de mast van het schip. Kapitein Cook is al weer een hele tijd op zee met zijn schepen. Hij denkt….. : hier kunnen we dan mooi water en eten aan boord halen. Ons eten is bijna op! Zijn donkere hutjongen is op Tahiti bij hem aan boord gekomen. Hij helpt kapitein Cook overal mee en is steeds bij hem.
Nu gooien de matrozen hun anker uit en gaan aan land om voedsel en water te zoeken. Er is nog niemand te zien…
Maar de Maori’s, die hier wonen hebben de schepen allang gezien en…. ook die donkere jongen. Dat is één van ons …denken ze. Hij is net zo donker als wij. Oohhh!!
Dan gaan een stel Maorie-krijgers er op af….pakken de donkere jongen en gaan er met hem vandoor! Wat vreemd…hij praat wel anders dan onze kinderen!…
Dat laat kapitein Cook niet op zich zitten en laat de kanonnen aan boord bulderen!.
Wat een schrik bij de Maori’s.
De zwarte hutjongen bedenkt zich geen moment….duikt van de rots af…in de zee en zwemt naar het schip terug naar zijn kapitein Cook.
Die noemde die kaap van toen af aan Cape Kidnapper.