Het was even goed kijken naar deze Achterhoekse schone. Wim Harwig meldde toen hij de foto’s mailde: De rest ken je wel. Toen ging me een lichtje op. Deze foto hoorde bij de serie van de Wildenborchse familie.
En toen was het duidelijk: Gerrie! We groeiden samen op. In een weekend waren we vaak samen te vinden. Toch zaten we alleen in de Kweekschooltijd even bij elkaar op school. Maar… we hadden wel plannen. We zouden ergens met z’n beiden het onderwijs in gaan en samen in een flatje gaan wonen. Maar toen het zover was dat Gerrie klaar was met haar studie, zat ik al een jaar in Hattem, had net verkering met Wim en zij ging naar Rouveen.
Gerrie kwam natuurlijk vaak in het weekend en vakanties thuis en zit zich hier lekker met een boekje te ontspannen. Nou ja…. meer ontspannen dan lezen zoals je ziet. De [i]Het Beste [/i]boekjes lezen prettig, vond Gerrie ook al. Haar flinke bos met krullen heeft ze van de Bijenhofs geërfd. Oom Wim had het, maar ook onze overgrootmoeder, de moeder van opa Bijenhof, die volgens opoe de krullekes niet onder de knipmutse kon holl’n.
Gerrie’s paardenstaart is nog steeds geweldig alleen zitten er bij haar ook [i]zilv’ren draden tussen ’t goud[/i], het lied dat we vaak tweestemmig en met lange uithalen zongen.
De regel:[i]Ja mijn schat wij worden oud [/i]was dan de slotregel.
We zijn intussen beiden al aardig op weg, zij met haar Gerrit en ik met Wim.
