Vandaag was het weer zo’n dagje. De tegelzetter zou om 8 uur op de stoep staan om de nieuwe inloopdouche te betegelen. En Wim moest voor de pet scan naar het Scheper ziekenhuis. Ik sliep slecht want er moest van alles gebeuren voor we weg konden: brood mee want Wim moest nuchter zijn, een pot koffie voor Henk de tegelzetter en kippen, kat, honden verzorgen en de krant uit de bus halen.
De tegelzetter kwam uiteindelijk niet en de pet scan nam de hele ochtend in beslag, maar ik was meteen aan het begin al kapot. Ik had Wim afgezet en in een rolstoel in de hal geparkeerd, maar dacht je dat ik een parkeerplek kon vinden. Twee keer rondgereden en heb de auto toen maar op een invalidenparkeerplaats gezet, op hoop van zegen. Enigszins overstuur kwam ik bij Wim aan en in het voorbijgaan zag ik de gastvrouwen waaronder Hillie. Ze maakte kort een praatje. ‘Tja… als dat maar geen bekeuring wordt..’, zei ze nog. Toen ik Wim op de plek had gebracht ging ik tussendoor maar gauw naar huis, gelukkig geen bon op de voorruit.
Eenmaal thuis… nog geen tegelzetter. Hij had gebeld dat er een haastklus tussen was gekomen. Kan gebeuren. Even later weer terug naar het Scheper. Wim was klaar en we aten onze boterhammetjes maar in het Atrium met chocolademelk. Hillie kwam weer even langs en bracht ons zelfs een lekker kopje groentesoep. Doet weer goed. Daarna moesten we even wachten op de Pacemaker controle die voor de middag gepland stond. We zochten in de winkel daar nog een douchekruk uit met een goede hoogte voor Wim en toen naar de controle. Zijn pacemaker doet het nog een half jaar tot een jaar, maar alles leek goed. Toen auto halen, Wim met de rolstoel naar buiten, inladen en de stoel weer terugbrengen en dan op huis aan. Ik voelde me 100 toen ik thuiskwam en als ik naar Wim keek was die ook aan een flinke middagslaap toe. Maar een mens herstelt zich blijkbaar gauw. Na een uurtje plat was ik er weer, tot mijn eigen verbazing.
🙄
En een herinnering aan dit plaatje helpt ook weer…
