De kortste weg naar Emmen is wanneer je verder langs het Schoolpad rijdt richting bos en net voor het bos linksaf gaat. Als het veel geregend heeft kom je er niet best door met de fiets en nemen we de weg de andere kant op.
Onze beide fietsen zijn nu echt wel aan een poetsbeurt toe. “Had e maor gien fietse mutten wodden”, helpt Wim dit keer niet.
En….. neem die weg vooral niet met de auto…. of je moet een jeep hebben. Onze huisarts had ooit zo’n ding maar kwam toen vast te zitten. Toen onze camperen- door- Nieuw Zeeland- vrienden Ben en Riet uit Luttenberg de eerste keer bij ons kwamen namen ze het Schoolpad vanaf de verkeerde kant. Het was januari en nat. Ze wisten niet wat ze overkwam door alle bulten en gaten. Dat ontlokte Riet al hotsend de opmerking:”O gutteguttegut… zee zult daor wel niet zo vake visite kriegen….!” Ik had Ben nog zo gewaarschuwd en de goede weg gewezen en voorgesteld om de ballonnen op te hangen, maar nee… hij wilde persé zijn Tom tom volgen. En die weet ook niet alles.
Vanmorgen naar het aqua-joggen wilde ik als gewoonlijk die weg nemen. Halverwege kon ik niet verder want er was een boom omgewaaid. Hij was ontworteld en lag daar in volle gloria. Ik heb nog geprobeerd de fiets er overheen te tillen, maar met al die uitsteeksels kwam ik niet verder.
Ik had gedacht dat Wim wel ogenblikkelijk met de kettingzaag in de weer zou gaan. Soms vergeet ik dat hij daar niet echt op zit te wachten. Gisteren heeft hij genoeg gesjouwd in de tuin om alle snoeihout af te voeren die Gerald had afgezaagd. Morgen is er weer zo’n werkdag want hij gaat mee om een koelcel voor de Voedselbank ergens af te breken om later hier in het nieuwe gebouw weer in elkaar te zetten.
Vandaag neemt hij er van… het wordt een rustig dagje.
