‘Water kan ik nog koken’ sprak mijn hulp in bange dagen, zoals ik Gezienus vaak noem. Het was weer eens zover. Techniek is nog niks voor mij en zal het ook niet meer worden. Toen ik gisteren een soepje wilde opwarmen voor Ben en Diny gaf de inductieplaat alleen een rood lampje maar geen klik om te zien dat hij startte. Technische dingen benoem ik steevast als HIJ. Karin had gepoetst en ik dacht dat er misschien water ergens bij was gelopen want er zit ook al een krasje op de nieuwe inductieplaat. Maar toen hij het vanmorgen nog niet deed begon het een serieus probleem te worden. Tja… wat nu. Wim fluisterde me in wat hij altijd deed: Gezienus bellen.
Gezienus kwam, zag en overwon ook nu weer. Hij constateerde eerst dat er wel stroom op zat. Dat had ik ook wel gezien. De rest in huis deed het wel. Hij haalde de plaat los, even een inspectie en zette hem weer terug. Na nog wat geheime handelingen hoorde ik de bekende klik en… even een pannetje water opgezet en toen kwam de zin waarbij ik in de lach schoot: ‘Water kan ik nog koken, meer niet’. . En dat voor zo’n handige man. Tja… bij hen zijn de taken thuis ook aardig verdeeld. Een techneut hoeft ook niet alles te kennen. Misschien had HIJ op het kinderslot gestaan. Alles kan bij mij…. Ik weet nu hoe die er weer af kan. Met dank aan Gezienus…