Sinds kort bestaat mijn contact met Hilda in de Highlands niet alleen meer uit brieven.
Meer dan 15 jaar geleden hebben we haar voor het eerst ontmoet toen ze nog op de dieren in een Rare Breed Farm paste terwijl de eigenaren voor hun werk in Inverness zaten. Ik had over haar gelezen in het blad Buiten dat later is samengegaan met Landleven. Die volgende zomer stonden de Highlands op ons programma en zochten we haar op. Intussen bestaat die Rare Breed Farm met zijn bijzondere Schotse dieren niet meer. Hilda voelde zich er zo thuis dat ze nu een eigen klein huisje heeft met een schuur voor een paar schapen en ezels. Dit is haar leven geworden.
We bezochten haar daarna in de loop van de afgelopen jaren nog een paar keer samen met Rick, de laatste keer in 2016, en ons contact is gebleven. Oorspronkelijk kwam ze uit de buurt van Geesbrug, hier dichtbij, en verhuisde met haar ouders mee naar een boerderij in de NO polder.
Soms kun je dat hebben dat het klikt tussen mensen dat je aan een paar korte ontmoetingen een band overhoudt. Ze schreef brieven van 10 kantjes en tja… ik deed niet voor haar onder. Natuurlijk heeft ze ook boeken van mij waardoor ze meer van mijn achtergrond weet. En door haar brieven en gesprekken ken ik die van haar. Ze heeft veel meegemaakt in haar leven en heel wat van de wereld gezien.
Nu leeft Hilda daar in the middle of nowhere heel eenvoudig en tevreden met haar dieren zonder tv en verdere luxe. Ze spint wol en breit er mooie mutsen en handschoenen van voor de verkoop. Ze verzorgt verstoten of zieke lammeren voor de hele buurt. Dat geeft ons natuurlijk ook een band.
Maar nu kan ze appen met de mobiele telefoon. Dat heeft wat extra’s, direct contact is mooi!
Zouden we er ooit nog weer eens komen? Waarschijnlijk niet maar we genieten nog steeds van alle mooie herinneringen en vriendschappen uit de tijd van reizen in het Verenigd Koninkrijk.
Foto: Wim met Hilda voor haar schuur met wintervoorraad.