Ga ik snel m’n camera ophalen… zijn de pony’s net weer weg.
“Hoe gaat het?”, is de standaardvraag van de jonge fysiotherapeut Arnoud Harmsen. Ik ben nu een keer of 8 aan de fitness geweest in de fysio-ruimte bij het Scheperziekenhuis. Ik heb me daar al verscheidene keren aardig in het zweet gejaagd, zelfs zo dat ik daar met alle plezier ging douchen na die tijd.
“Je hebt me aardig te pakken gehad met die laatste oefening eergisteren”, zeg ik en meld welke spieren er protesteerden. “Dan heb je in elk geval aan me gedacht”, antwoordt hij gevat. “Ja aan dat rotjochie uut Tubbergen”, kaats ik weer terug. Hij rijdt nl op en neer naar Emmen en Hardenberg, voetbalt bij FC Tubbergen en is van plan daar altijd te blijven wonen. Onze gezamenlijke herinneringen aan Twente hebben we al eerder doorgenomen, het is even weer zoiets als Tukkers onder elkaar. Mijn spieren rondom de knie worden al sterker en daar kom ik uiteindelijk voor. De loopband is nog geen favoriet maar ik ben een nieuwe loopstijl aan het kweken, rechtop, grotere passen en de voeten beter optillen. Vergeleken met de eerste keer is de tijd en snelheid al aardig opgevoerd, maar het valt nog niet mee. Ik zwem nu twee keer per week, aquajoggen dan. Dat blijf ik voorlopig ook doen. Al met al voel ik me steeds fitter worden, al blijft de knie protesteren.
Wim heeft vandaag geen fitness nodig. Die is de hele dag in de wei met de afrastering bezig. De drie pony’s staan hem hierbij nieuwsgierig op de vingers te kijken. Hij loopt bijna te fluiten. Je kunt het geloven of niet, maar hij vindt het net zo leuk als ik dat er volgende week Schoonebeker schapen in de wei zullen zijn.