Abraham met Pippie. Dat moest wel even vastgelegd.
‘Hoe is het’, vragen veel mensen als ze me zien. En tot mijn eigen verbijstering kon ik zeggen dat het naar omstandigheden toch wel goed ging. Dat was toen ik druk was met corrigeren, mailen, op en neer rijden naar Durgerdam en Vorden, de Luthermaaltijd enz.. En lekker bezig zijn met de lammeren. Ik verbaasde me erover dat ik af en toe dat geluksgevoel weer had en besefte dan meteen dat Mark niet anders gewild had.
En dan zomaar slaat alles om en komt het gemis, van alles wat met Mark te maken heeft, boven. Dat ik hem nooit meer zal zien en aanraken. Als ik een lam tegen me aanhoud denk ik aan de baby die ik droeg en er niet meer is. Als ik Queeny zie, zie ik Mark. Als ik buiten loop zie ik het keetje dat hij vorig jaar zo mooi heeft opgeknapt, de schuur die hij helemaal schilderde en daarna van binnen opruimde, alles soort bij soort in dozen en potjes legde. Wanneer ik uit het achterraam kijk zie ik de vlonder die hij helemaal uitgestukt heeft zodat die er weer een paar jaar tegen kan. Het stuk moestuin dat hij omspitte voor me ligt nu braak en het krukje dat hij voor me timmerde moet maar een ander plekje krijgen. Alles hier ademt Mark
Vandaag hangt de vlag uit met de oranje wimpel en zijn we er toch maar even op uit gegaan, even naar Bargeroosterveld en Susan en Frans. Vanavond kwam Frank met een paar flinke stukken kwarktaart en de kleine Pippie die de hele dag buiten is geweest zit weer in het nest naast de open haard. Alleen dat bevalt haar niet en ze komt er al uit. Ze neemt een aanloop en hop daar komt ze weer. Morgennacht blijft ze maar in de schuur.
Zo gaat het, op en af. Morgen wordt het een druk dagje, heel leuk! De Hattemers komen. Gerard en Paul Sietse komen met hun dochters, 7 stuks bij elkaar. Ik weet al wat ze zeggen als ze binnen komen: ’Wanneer gaan we naar de jongens?’ Dat zijn de Timmertjes. Moet ik nog maar even overleggen met Anja…