Ik zage veur de winkelroeten
Van dee kukenbäkskes staon.
Ik dache, jong, wat bunt dee diers toch
in eur doon veuruut egaon.
Vrogger was et: gelieke antrèèn
Vretten uut ’n holten zomp,
en dat was zon deftig ding neet,
’t Was een halven olden klomp.
Nee, noe geet et völle netter,
Neet zo onfatsoenlijk meer.
Ieder kuken hef zien gaetjen
Ze bunt noe juffer en meneer.
En zee kriegt gien earpelkrummels,
Nee biej börger en biej boer,
Wodt ze nao eur stand behandeld,
Kriegt ze "kuikenopfokvoer"!
Vrogger waen de hoonder ’s nachens
Op de hilde boaven ’n stal.
En zee legt alleent maor dagens,
hier en daor en aoveral.
Maor noe hökke as kastelen!
As ’t benauwd is raemkes lös.
En as ’t duuster is, dan zit ze
biej ’t elektrisch lich op ’t nös.
En de kloeken dee nog zelve
moderplicht doot, bunt betuun.
Aj noew kukentjes wilt hemmen
Laot iej de machine bruun.
As vrogger een henne oe votleep
Dan kon ’t ok een keer is wean,
Dat e oew verrassen en daor
met kleinen an kwam trean.
En noe mot et miej toch van ’t hatte,
’t Liekt miej völle mooier toe
Vriej de natuur te laoten warken,
As dat machinaal gedoe.
Vrogger keek iej of ’t een haantjen
of toch een henneken was,
of iej praoten van "het bonte",
noe is ’t allemaol zuver ras.
Wiejandotten, Witte Leghorns,
Rooie Ieslanders en zien maot.
En noe duch miej, daj wel zat zölt
Wean van al dee hoonderpraot.
Johanna op z’n Achterhoeks
Iele zeet wel… ik kan et neet laoten. In ’t dikke boek van Johanna van Wim van tante Riek steet dit mooie gedichjen. Das noe helemaole waor ik zo van holle. Gewoon puur natuur. Mien Wim dech daor anders aover. De hoonder mot elke dag een ei leggen zommer en winter en ok netjes in et hok natuurlijk. Biej ons was et meer kukens as eier en dan waen ok meestal nog hanen. Och dee paar dee wie noew nog hebt meugt van Wim nog blieven lopen umdat ìk dat zo leuk vin.
Maor volgend veurjaor…… wil he d’r een paar van een legbatterieje ophaaln… van dee dikke legkipp’n.
Wiej zölt wel zeen…..