‘Waar zijn uw hulpmiddelen?’, vraagt dr Dam, de chirurg die Wims enkelbreuk ruim 2,5 maand geleden operatief weer gerepareerd heeft, als we de spreekkamer binnen wandelen. Toen het gips er 6 weken geleden af ging zag hij hem nog in een rolstoel de deur uit gaan. We zijn voor een controlebezoekje terug bij de arts. ‘Hulpmiddelen… die heb ik niet meer nodig’, antwoordt Wim. ‘Hoe gaat het lopen dan? Kunt u al vanaf de parkeerplaats hier naar toe lopen?’ Wim beaamt dat. ‘Het gaat alleen nog niet zo snel. Ik fiets ook al wel weer.’ ‘Fietsen…..? ’ Ik zie dat de man bijna met z’n oren klappert. Het gaat blijkbaar boven verwachting. Hij is ook tevreden over de foto die net van te voren is gemaakt en we krijgen bericht als hij over drie maanden voor de volgende en misschien laatste controle mag komen. Er zal dan opnieuw een foto gemaakt worden. Volgens de arts moet hij er toch 9 maanden tot een jaar voor uittrekken voor alles weer net zo functioneert als voorheen.
De fysiotherapie die Wim nog steeds krijgt doet er goed aan en iedere keer is zijn enkel weer iets soepeler.
Terwijl we op de heenweg naar het Scheperziekenhuis in een stralend zonnetje fietsten, regent het nu pijpenstelen en het ziet er niet naar uit dat het gauw ophoudt. Behoorlijk doorweekt komen we thuis. Die avond hangen er twee jassen te drogen en liggen er twee paar handschoenen op de verwarming terwijl wij met de beentjes omhoog tevreden voor Midsummer Murders zitten.
