‘De klassenfoto van de vijfde klas van meester Berenpas van de School op het Hoge. Berdie en ik zitten vooraan, zij tweede van rechts en ik derde.
Was dat nou hetzelfde meisje als die ons net bediende?’ Wim kijkt aandachtig naar een dienstertje die aan de andere kant van het terras loopt te bedienen. Ik weet het even niet. Het lijkt wel of tegenwoordig alle meisjes van een jaar of 16 lang blond haar hebben hier in Drenthe. Heel anders dan toen ik jong was. De meesten hadden kort haar en degene die het lang hadden droegen een paardenstaart of hadden het opgestoken. Maar één ding is hetzelfde gebleven.
Afgelopen week fietsten Wim en ik achter een paar jonge meisjes toen we vanaf het zwembad naar huis fietsten. Ze hadden een serieus gesprek: Hoe pak je het aan als je een jongen echt wel leuk vindt. Het linker meisje draaide zich half op de fiets om en keek haar vriendin diep in de ogen: ’Als je oogcontact hebt moet je zó doen’ en ze keek haar indringend maar enigszins verleidelijk aan. ‘En niet zo’…. voegde ze er aan toe terwijl ze verlegen van haar af en naar de grond keek.
Meteen schoot het me in de gedachten hoe ik als 13 jarige, nog amper puber, met vriendin Berdie op zondagavond naar Vorden fietste. Het was me niet duidelijk waarom ze dat wilde. We hadden de middag al gezellig samen doorgebracht bij haar thuis, op boerderij de Kostede, en nu wilde ze beslist naar het dorp. We stopten bij de slagerij van Krijt en hingen daar wat voor de etalageruit. Het duurde maar even of er kwamen een paar opgeschoten jongens aan die met veel bravoure iets tegen ons riepen. Ik keek geschokt de etalage in. Berdie niet. Toen de jongens vertrokken kreeg ik les, net als het meisje deze week. ‘Ie mot ze wel ankieken natuurlijk’. Nou ik zou niet weten waarom ik zulke schreeuwers mos ankieken. Ik vond het maar niks en verdween naar huis. Ik weet niet meer of we samen gingen. Ik denk haast wel. Ze heeft me nooit meer meegevraagd en ik ben nooit meer op zondagavond naar het dorp geweest.