‘Dat valt mien mee’, zegt Wim nadat ik vanmorgen met een doekje een vlekje had weggewerkt op zijn kleding. Dat kan gebeuren als je ’s morgens al bijtijds aan de yoghurt met vruchten zit.
‘Wat bedoel je?’, vraag ik verbaasd, terwijl ik met het natte doekje naar de badkamer loop.
‘Nou, meestal krieg ik zon natte lappe wel in de nekke’.
Hij heeft gelijk, ik heb er een handje van wanneer ik met iets kouds uit de vriezer langs hem loop leg ik die heel stiekem even in zijn nek. En zo ook met iets nats, ik kan het gewoon niet laten om hem even te laten schrikken. Na 56 jaar samen kent hij zijn Pappenheimers. Hij had zich blijkbaar mentaal al gewapend. Het was ook nog wat vroeg en dan ben ik nog niet echt wakker of… heb ik intussen wat bijgeleerd.
Heel heel lang geleden, het lijkt bijna een vorig leven, woonden we nog aan de Jan Voermanstraat in Hengelo. Wim was voor een middagdutje even naar boven gegaan. Vriendin Anda was bij me zoals dat vaker het geval was als je beiden kleine kinderen hebt. We deelden lief en leed. Gerhard liep met een klein gietertje rond.
‘Ga papa maar even wakker maken’, vroeg ik hem. Het werd tijd.
‘En neem je gietertje maar mee… ‘, vulde Anda aan. ‘Even een druppeltje in de nek maakt hem wel wakker’, vond ik.
Het liep boven wat uit de hand. Gerhard kwam brullend de trap weer af. Ik denk dat het gietertje was uitgeschoten. Wim had van schrik van zich af geslagen.
Anda was die keer sneller weg dan anders.
