Vandaag gaan we richting Apeldoorn. De laatste keer dat we Dick zagen was bij de uitvaart van Mark en daarvoor gingen we vaak naar een expositie wanneer Dick, en vroeger Dick en Anda, bij ons in Drenthe waren. Het zal wel met je leeftijd te maken hebben. Nu we ouder worden maken we ook mee dat mensen van onze eigen leeftijd en soms jonger ziek worden en wegvallen. Met Anda konden we het niet geloven net als met Niesje en later Ben.
Zo zullen onze ouders het ook hebben meegemaakt. Broers en zussen die jong overlijden, maar toen stonden wij als neven en nichten daar niet zo bij stil. Ook het feit dat Dina en onze vader Hendrik Jan zo jong overleden zal voor opa en opoe heel moeilijk geweest zijn. En toch konden die hun leven weer oppakken.
Ik vind het nog heel zwaar. Het is een geluk dat ik van alles kan doen en ik moet gewoon aan de gang blijven, maakt niet uit met wat. Als ik in de stoel zit gaat het gegarandeerd niet goed. De nachten zijn nog lastig, vooral bij het inslapen en ’s morgens vroeg, net of je uit een horrorfilm wakker wordt. O ja… en dan weet je het weer. Het is echt waar…..
Maar vandaag gaan we uit, Janneke houdt hier de boel in de gaten en we zullen in Apeldoorn met Dick iets leuks doen. Och… met Dick is alles de moeite waard. Daar gaan we voor…
O ja, de cover voor het boek is al gedrukt. Het gaat nu echt wat worden.
