Tante Jo en Erna met opoe’s mandje.
Ik durf het bijna niet te vragen…. Ik kom er net aan met m’n e-bike om naar tante Jantje en tante Jo te gaan. Johan wil dit wonder op wielen ook wel eens proberen. Ik zet hem in de hoogste stand en daar schiet hij er vandoor. Hij sjeest er vandoor tot aan de kruising en weer terug en meldt:”Noe snap ik dat Wim oe niet bi-j kan hollen”. Wim kan dat onderde hand ook met z’n eigen wonder.
Opnieuw een dag met de tantes. Tante Jo bezoeken we vanmorgen en vanmiddag ga ik nog even op en neer omdat tante Jantje bij haar komt om wat te puzzelen en gezelschap te houden. Heel gezellig. Erna is een kastje vol nostalgie aan het schoonmaken en weer inpakken. Er zijn drie knipmutsen bij waaronder die van opoe Eggink, een tasje van tante Dina, scheermes van opa, poëziealbum van tante Dina, een babybloesje van haar broer Wim dat in de oorlog uit parachutestof gemaakt werd.. Het mooiste is het mandje van opoe dat ze altijd bij zich had als ze op bezoek ging. Nu zitten er allerlei brieven en foto’s in. Een kostbaar geheel. Samen bewonderen we alles stuk voor stuk. Tot Erna’s schrik valt een vaasje van een koets op de grond… aan gruzelementen. Nee plakken is geen optie. Mooi zo laoten zegt oom Bram, volgens Erna.
Ik mag opnieuw weer wat meenemen om te scannen of te fotograferen. Voorlopig ben ik er nog niet klaar mee