Het eerste wat Eva doet is als ze bij ons is….. hup naar de lammeren.
Vanmorgen zijn we samen in de schapenstal, Wim en ik. Het is voedertijd en Wim houdt de emmer met spenen, de zgn lammerenbar, stevig vast. Maar als Bram, Beertje en de beide witjes de aanval openen vliegen de spetters hem om de oren. Ik heb de beide kleine zwartjes nog aan de fles. Het is een prachtig gezicht. Ik geniet ervan en Wim lijkt me ook.
Gisteren kwam ik zo’n beetje steunend naar binnen na een poging tot wieden in de tuin. Ons erf is zo groot en al zijn we niet zo precies… je moet toch laten zien wie uiteindelijk de baas is… Jij of het onkruid. Pa zei vroeger al dat je in mei moest zien dat je de boel onder controle hebt. “Dan he-j daor ’t hele jaor gemak van”.
Aan tafel begonnen we wat te filosoferen over hoe lang we hier nog wonen. We genieten enorm van de ruimte en de vrijheid en de dieren om ons heen, maar wanneer je lijf mee begint te praten word je met je neus op de feiten gedrukt. En van Wim weet ik dat hij niet gek is van al dat klussen… de sloot schoonhouden, de afrastering vrijhouden,… de brandnetels en ga maar door. Wat gaan we doen? We hebben wel één wens: we willen hetzelfde uitzicht houden… zo lekker over het land kunnen kijken. Tja….
Als ik vanmorgen dan zo tegen Wim opmerk:”Mooi toch hè…. zo met die lammeren ….is misschien wel ’t laatste jaor”, antwoordt hij meteen gevat:”Maar ik gun een ander ok wat”!