Ik heb een tic. Heb ik nooit in de gaten gehad, maar het is zo. Ik heb n.l. iets met stoelen… oude stoelen, nieuwe stoelen. Ze moeten alleen wel goed zitten en ze moeten ook iets hebben.
In winkels let ik er altijd op. Alleen in zaken met nieuwe meubelen kan je ze wel uitproberen, maar kopen doe je ze niet wanneer je er al genoeg in je huis hebt.
Maar ja als ik op ons wekelijks rondje door het Goed naast de saaie banken en oubollige stoelen een vlot makkelijk zittend model stoel tegen kom ga ik die meteen uitproberen. Mijn struunmaatje Susan moet er wel om lachen en zo zitten we wel eens een tijdje te kletsen in een paar op het eerste oog gemakkelijke zitmeubelen. Soms raak ik helemaal weg van eentje en ik bedenk waar die bij ons mooi zou kunnen staan. Ooit kocht ik er een prachtige maisgeel leren moderne fauteuil, ik meen voor € 37,50. Wim werd meegesleept en de stoel ging mee… achterop de aanhanger. Maar hoe het toch kon gebeuren…? Ik vermoed dat hij niet goed heeft vast gestaan. Midden op het viaduct dat over de rondweg gaat kwam er een harde vlaag wind en hup daar ging ons stoeltje. Natuurlijk een beschadiging op de leuning. We hebben hem nog een paar jaar hebben staan. En toen kwam er dat leuke Artifort stoeltje en hebben we de gele weer ingeleverd. Want in ons huis is geen plaats voor extra stoelen.
Zo kwam ik vandaag een bijzonder stoeltje tegen, leuk handzaam modelletje. In ons huis passen ook eigenlijk geen forse meubels. Ik probeer hem, Susan probeert hem. Zit goed. Maar eerst gaan we aan de cappuccino in het café. Daarna nog even proberen… hij is echt leuk en dat voor € 17.
Tja en zo komt het dat er weer een stoel bij is aan het Schoolpad. Maar welke er weggaat… dat weet ik nog niet.
En dat weet ik intussen wel. Alle handzame leuke stoeltjes zijn weg en er kwamen twee gemakkelijke luie stoelen voor terug. Wel wat forser dan ik mooi vind, maar wat wil je… Het gemak dient de mens…., toch?