Het was even heftig…. Maar ik heb me toch een mooie tanden!
Wim ging met me mee en bij de stoplichten dacht ik aan een collega die met z’n vrouw voor een behandeling naar het ziekenhuis ging. Toen het stoplichten hier op rood sprongen en hij even moest stoppen… stapte zijn vrouw uit en rende weer naar huis.
Eén van de vervelendste dingen was het wachten. Om 8.20 had ik de afspraak bij de tandarts en ik moest wel een half uur wachten. Dat nekte me. Even kwam de gedachte boven die vroeger wel eens bij me te binnen schoot.: Ik krijg liever een kind dan een bezoek als dit aan de tandarts.
Eindelijk was ik dan aan de beurt en ik kan niet anders zeggen dat van al die verdovingsspuiten die er in gingen ik weinig last had, maar mijn hart bonkte als een gek.
“Dit was het ergste”, zei de assistente om me een hart onder de riem te steken. “Straks voel je er verder niets van en hoor je alleen maar wat kraken”.
Toen de verdoving goed ingewerkt was ging de tandarts pas aan het verwijderen. Dat viel hem wat tegen met de kies die een wortelkanaalbehandeling had gehad, maar met veel boren en aparte hefboomtangetjes ging die er toch helemaal uit. De ene hoektand gaf ook problemen en er is een klein stukje blijven zitten. Morgen gaat de tandarts er nog een foto van maken en kijkt of het zo blijven kan. Voor dat ik er erg in had waren ze er alle 9 uit en zaten de nieuwe tanden er in.
Het visualiseren met de witte cocon werkte bij het tweede deel heel goed en voelde ik geen enkele paniek meer. Ik zag de koppies van Robin en Eva voor me. Robin tilde de zware bunzingval op en zei steeds lachend: Hup … in de sloot er mee!
Dan denk je nog dat je wel veel napijn zult krijgen met al dat extra geboor. Ja… ik ben niet één van de positieve gedachten in dit geval. “Ik zou niet verder gaan dan een paar paracetamolletjes”, zei de tandarts nog. Dat zal wel, dacht ik toen. Erg hè?
Maar nu de verdoving weggetrokken is en ik een paar tabletjes paracetamol achter de kiezen heb voel ik helemaal geen pijn… alleen een beetje volle mond.
Ik had het niet gedacht, maar ik kan nu al weer lachen!
