In het café van het Aquarena.
Ik had al gauw na de operatie het aquajoggen weer opgepakt en dat beviel me meteen heel goed. Je doet gewoon mee wat je kunt. Geen enkel probleem. Ik lig nu een paar jaar op de donderdagmorgen, van negen tot half 10 in het water en ik kan je vertellen dat alle spieren aan de orde komen. Het is niet alleen joggen met een belt om maar ook andere oefeningen voor buik, rug en armen en benen. Na het half uurtje zwemmen we nog een paar baantjes, gaan nog even in het warme bad, douchen en gaan ons weer aankleden. Vaak drinken we met een stel nog een kopje koffie in het café van ons Aquarenabad. Zo ook vanmorgen. Iemand was jarig en eentje was net 40 jaar getrouwd en samen trakteerden ze ons op dat kopje koffie. We hebben ook de gewoonte om één keer per jaar uit eten te gaan. En bij hoogte en vooral ook dieptepunten geven we elkaar een steuntje in de rug. Op de dag dat ik uit het ziekenhuis kwam lag er een kaart met alle namen van mijn zwemgroep en iedere week nog vragen ze me hoe het gaat. En het doet een mens goed wanneer je dit medeleven voelt.
“Nee… ik magge niet mopperen”, zoals opa Bijenhof vaak placht te zeggen als je vroeg hoe het met hem was.