Hier wonen we al op de Boomgaard. Bijna elke zondagmiddag kwam de familie wel op bezoek en ik hoor tante Mien nog vragen:Hoe is’t met mien moder of…hoe’s ’t met mien vader, net of het alleen haar moeder en vader waren.
Boven van l. naar r. opa en opoe Bijenhof, tante Mien, mama, pa en tante Riek
Op de voorgrond Diny, Jaapje, Hennie, ik, Gerke met voor zich Janneke en Carin, Johan Harwig, ome Jan uut Mossel (oom van pa) en ome Jaap.
Dit moet weer een van de beroemde foto’s zijn van ome Sjoerd met z’n zwarte boxje.
“Hoe geet ’t er met? Oo ik magge neet klagen”, hoorde ik vroeger vaak als de opa’s en opoe’s elkaar begroetten op een verjaardag op de Boomgaard. Nee klagen deden ze niet echt. Ze waren blij met de afleiding die zo’n dagje op De Boomgaard met zich mee bracht. Mama zwaaide de scepter en verwende de oudjes en die genoten: Opa en opoe Bijenhof, opa uut Barchem, opoe uut Mossel, opoe Kornegoor en opoe Bruins.
En klagen mag ik ook niet. Als je eens in een ziekenhuis om je heen hebt gekeken, zeker niet. Naast mij lag een oud vrouwtje, dacht ik. Ze bleek maar 2 jaar ouder dan Wim. Na 3 herseninfarcten, suikerpatiënt en bijna blind, lag ze hier nu omdat haar suiker zo hoog was dat het niet eens meer meetbaar was. Ze ging iedere dag wel door een scan, maar ik heb haar niet horen klagen. ’s Morgens om 8 uur belde haar man steevast en dan begon ze met al haar aanwijzingen voor de dag. Vanuit haar bed hield ze de touwtjes van de hele gang van zaken thuis goed in handen. Ze vertelde waar alles lag, hoe hij z’n eten moest klaarmaken, wat ze mee moesten brengen. Ze hadden zelf geen kinderen, alleen een pleegdochter met een lichte beperking waar ze zich over ontfermd hadden toen die al 15 was. Deze vrouw werkt nu ook bij het Werkvoorzieningschap de Emco en is heel blij met deze vader en moeder. Ze had letterlijk gezegd:”Moeder, als ik jullie niet had gehad, zou ik nu een man op de bank hebben zitten met een fles bier in de hand die zit te zappen voor de tv en er zouden 7 paar klompjes voor de deur staan.” Nee dit meisje is nooit getrouwd en heel tevreden met haar leven op haar 44e.
Toen deze buurvrouw voor twee nachten hoorde waar wij woonden kreeg ik ook het advies mee:”Daor mo’j nooit weggaon, kiek uut… zon plekkien kriej nooit weer.”Ze vertelde me zelfs dat Rick veel meer hulp zou kunnen krijgen dan wat hij nu heeft. Alleen toen ik zei dat Rick dat niet wilde, was ze even sprakeloos.
Zo ziek… m’n buurvrouw, maar wat een uitstraling.
Nee ik magge neet klagen.