Het was een klas met uiteenlopende figuren op de Kweekschool voor onderwijzers in Doetinchem, zoals het toen heette. Niet alleen wat betreft de karakters maar ook hun geografische achtergrond. Ze kwamen vanuit de hele Achterhoek en Liemers, van Gelselaar tot aan Velp. En Grada kwam uit Brockhorst, de dochter van bakker Bosch. We hebben samen heel wat afgelachen want Grada was een vrolijk type. Dat had ze niet van een vreemde. Haar moeder was net zo. Die hield wel van een geintje.
Toen Grada na haar Kweekschooltijd in Vorden aan de mij zo bekende School met den Bijbel kwam te staan, werden na een tijdje de collega’s in Bronckhorst uitgenodigd op de koffie. Juffr. Van de Hel, mijn eigen oude juffrouw van de eerste klas was er nog bij en waarschijnlijk ook de toen al oude meester Berenpas. Moeder Bosch had het een en ander gehoord over de stijlvolle collega’s natuurlijk en kon het niet laten…. Toen het gezelschap precies op het afgesproken tijdstip arriveerde, had moeder Willemien net alle stoelen op de kop op de tafel staan, een schort voor en een doek om het hoofd zodat het net leek of ze druk aan de schoonmaak was. Wat een consternatie. Toch stonden in een ogenblik alle stoelen recht, zag Willemien er pico bello uit en kwam de taart op tafel. Ze hebben nooit geweten of ze het misschien vergeten of dat het als grap bedoeld was.
Bovendien kon die erg aardige gedichtjes maken over alledaagse zaken die ze zag of haar ter ore kwamen. Ze maakte ze ook naar aanleiding van de verhalen die Grada vertelde als ze thuis kwam. Zo ook het gedicht over de kwijtgeraakte blokfluit van klasgenoot Aad. Die was trouwens wel vaker iets kwijt. Sommige kwamen in de krant terecht, zoals het Jammerhöltjen. .
Afgelopen weekend gingen we met Ben en Riet vanaf camping De Boomgaard naar Bronckhorst om even rond te kijken en een kop koffie te drinken in Herberg De Gouden Leeuw. Ik schoot met Riet ook even een winkeltje in, gewoon even kijken. Ik zag ineens dit boekje liggen: In en Umme Bronckhorst, waarin een aantal gedichtjes in het Achterhoeks van Willemien Bosch weergegeven worden. En dan gaat het verleden weer leven. Het is een heel dun boekje, uitgegeven in 1970. Ik kocht er een. ‘Vind u het niet erg dat er in geschreven is’, zei de dame achter de kassa. ‘Het geeft wat extra’s, gaf ik als antwoord, ’het is haar handtekening.’ Ik vroeg haar nog of zij de schrijfster gekend had. Ze had geen idee. Zo gaat het…
