Het is weer zover. Vanmorgen hebben we weer eens lekker uitgeslapen en krantje gelezen in pyjama en ochtendjas. Een vers geperst glaasje sinaasappelsap er bij… wat wil een mens nog meer op een winterse zaterdagochtend. Ben en Diny zouden eerst komen, maar de Wereldwinkel in Eefde gooide roet in het eten. Die gaat verhuizen en nu moet vandaag de boel leeggehaald. Diny is al jaren vrijwilligster bij de Wereldwinkel en wil ook nu de anderen er niet voor op laten draaien. Dus… komen ze volgende week zaterdag.
Ineens kijkt Wim me op een bepaalde manier aan… je weet wel… hij observeert. Oei! Ik weet wat hij ziet… vrouw op leeftijd, nog even zonder gebit en een kapsel dat zelf al eens, in de tijden met hoge sneeuw, met de schaar bijgewerkt is en ook nog niet gekamd.
“Is het weer zover?”, vraag ik. Hij lacht. “Ma Flodder?” “Kijk maar eens in de spiegel.” Hoef ik niet eens te doen en ik pak gelijk de telefoon. “Kunt u om kwart voor 11 hier zijn”, klinkt het. “Kwart voor 11…?? Dat is over 5 minuten.” “Nou 10 voor 11 dan.” Ik heb me nog nooit zo snel gedoucht en aangekleed. Wim zet intussen de auto startklaar. Ik ben er om precies 10 voor 11. Ik mag meteen gaan zitten en zie op de spiegel voor me een sticker met: [i]Kijk eens wat vaker in de spiegel van de kapper.[/i]
Met een tevreden blik bekijkt Wim me als ik weer binnenkom. Tja… soms moet je even worden wakker geschud.
Hij heeft het wat makkelijker. Als zijn haar lang wordt gaat het hooguit krullen.
