‘Ja, alsjeblieft’, zegt Wim, als hij de kamer binnenkomt. Ik kijk hem niet begrijpend aan. ‘O, ik dacht dat je vroeg of ik een kop koffie wou?’ Dat is zijn tactiek als hij goede zin heeft.
Hij komt net terug van de huisarts. Gisteravond kreeg hij ineens een dikke knie en meteen dacht hij aan de slijmbeursontsteking van Rick afgelopen september. Enigszins opgelucht komt hij nu binnen. Geen slijmbeursontsteking is het, maar iets met de aanhechting van spieren in de knie. Hij moet gewoon wat geduld hebben en nu probeert hij dus de tactiek die hem al jaren goed bevalt. Moeder Siet had hij helemaal in de tang. Hij hoefde alleen maar verbaasd in zijn lege koffiekopje te kijken en dan liep ze al naar de keuken voor een nieuwe kop. Ze was allang blij dat hij weer thuis was na weken of maanden varen. Dan werd hij in de watten gelegd.
Je moet het niet overdrijven natuurlijk maar stiekem ben ik ook blij dat het niet veel bijzonders was. We zitten intussen achter de koffie en de krant en hij krijgt zo een tweede kopje, zonder te vragen.
